Programmeren op de beat
Je kunt je afvragen of het verstandig is om muziek te luisteren tijdens het programmeren. Maar daar heb ik maling aan, want ik wil het vandaag hebben over mijn muziektips, en dat ga ik doen ook!
In mijn ervaring zijn er twee soorten problemen in programmeerland: moeilijke en makkelijke. (Of een probleem in de eerste of in de tweede categorie valt, is niet alleen afhankelijk van het probleem zelf, maar ook van de omgeving waar je in werkt, of je lekker in je vel zit, goed hebt geslapen, enzovoort.) Voor elk soort probleem bestaat een soort muziek.
Moeilijke muziek
Voor moeilijke problemen heb je muziek nodig die je in staat stelt alleen te zijn met je gedachten. Eerst en vooral betekent dat: geen songteksten! Persoonlijk houd ik ervan als de muziek daarnaast een kalmerende uitwerking op me heeft.
Spotify kent diverse playlists met klassieke muziek die daar geschikt voor zijn. Mijn favoriet in dit genre is echter het album Bach: Contemplation, een fantastische selectie rustgevende stukken van Johann Sebastian Bach, gespeeld door pianiste Anne Queffélec.
Klassieke muziek en programmeren gaan gevoelsmatig echter maar matig samen. Qua sfeer zou een electronischer geluid passender zijn. Voor écht moeilijke problemen luister ik daarom het liefst naar ambient: een genre minimalistische, veelal atmosferische muziek dat zichzelf expliciet tot doel heeft gesteld zo min mogelijk op te vallen.
Wie “ambient” zegt, kan niet om het werk van Brian Eno heen. Zijn Ambient 1/Music For Airports is een mijlpaal, en niet alleen omdat dat album het genre haar naam gaf. Opvolger Ambient, Vol. 2: The Plateaux Of Mirror is dankzij het dromerige pianospel van Harold Budd minstens zo goed. Ook Thursday Afternoon en Reflection - beide één track van ruim een uur - zijn aanraders, net als het met zijn broer Roger opgenomen Mixing Colours.
Eno’s beste plaat is mijns inziens echter Apollo: Atmospheres And Soundtracks, waarin hij de luisteraar trakteert op een muzikale reis door de ruimte. An Ending (Ascent) wordt door menigeen als mooiste ambient-track allertijden bestempeld, maar wat mij betreft gaat Always Returning er met die prijs vandoor. Dit nummer mag op mijn begrafenis gedraaid worden. Op voorwaarde dat niemand tijdens de dienst aan het programmeren slaat, natuurlijk!
Andere klassiekers in het genre zijn Structures From Silence van Steve Roach en Selected Ambient Works 85-92 en Selected Ambient Works Volume II van Aphex Twin. Minder bekend, maar minstens zo geschikt als programmeermuziek, is het werk van William Basinski, Joanna Brouk, Julianna Barwick, Sarah Davachi en Caterina Barbieri.
Makkelijke muziek
Programmeren is niet altijd moeilijke problemen oplossen. Soms is het een kwestie van meters maken. In dat geval neig ik naar veelal electronisch georiënteerde popmuziek met een zangeres. Lorde, HAIM, Maggie Rogers, Ralph en Caroline Polachek zijn uitstekende vertegenwoordigers van die stroming.
A.ROSE en Eefje de Visser, met name op Bitterzoet, vertegenwoordigen Nederland met glans in dit genre. Ook Nena (vooral de eerste vier platen, niet haar solowerk), hoe old school dat ook mag zijn, krijgt van mij een eervolle vermelding.
Carly Rae Jepsen verdient het apart vernoemd te worden. Dat is niet alleen omdat ze met E•MO•TION de beste popplaat van het vorige decennium afgeleverd heeft. (De B-kantjes doen er overigens nauwelijks voor onder.) Jepsens energieke muziek is perfect om het schrijven van saaie plumbing code tot een feest te maken, maar ook om je in de juiste mind set te krijgen voor een belangrijke presentatie of een moeilijk gesprek.
Een jaar geleden raakte ik verslingerd aan de J-Pop van Keyakizaka46, dat dankzij de vrolijke melodieën én de taalbarrière ontzettend schikt is om ongestoord op te programmeren. Onlangs kwam ik erachter dat de groep verder is gegaan onder de naam Sakurazaka46, dus wie weet, misschien kan ik binnenkort een nieuw repertoir aan Japanse popmuziek opdreunen.
Tot die tijd kan ik op taalbarrièregebied prima uit de voeten met het Oekraïense Go_A. Het fantastische Shum had van mij het afgelopen songfestival mogen winnen. Hun debuutplaat, #Ідиназвук, klinkt alsof The Prodigy zich aan traditionele folkmuziek waagt, en ja, dat is vet. Dit is een ideale plaat voor een laatste sprint aan het eind van de dag.
Ik zou waarschijnlijk nog een uur door kunnen gaan met het opsommen van bands en artiesten. Maar omdat ik een luie programmeur ben, verwijs ik naar mijn last.fm-pagina voor een overzicht van de muziek die ik tijdens het programmeren - en daarbuiten - beluister.
Naar welke muziek luister jij graag onder het programmeren?