Twee gedichten over liefde en code

Muze

Muzemeisje, je hebt me in je macht.

Je loense ogen, geslaagdetestgroen,

en Liskov-substitueerbare lach

verleiden me beiden goed stout te doen.

Van ’t moment dat je aan me bent verschenen

- je uitgesplitste schouders, de schoonheid

van je enigverantwoord’lijke benen -,

loop ik over van geile verliefdheid.

Maar ’t gaat me niet om je goddelijk lijf.

Door jouw geest, op slot voor verandering,

open voor extensie (zo sexy!), schrijf

ik scherp en schoon, in jouw belichaming.

Mop, je bent waarlijk een inspiratie

bij ’t programmeren. Niet de poëzie.

Niet normaal

Sinds een dag of twee,

vlinders in mijn code. (Van

Doe Maar niet Normaal.)

clean code · poëzie